ZLOČIN BEZ KAZNE: GENOCID I PROGON SRBA IZ VITEZA
O tragediji Srba u Vitezu i Lašvanskoj dolini jako se malo zna a još manje govori. Egzodus i genocid koji je naš narod doživeo tokom muslimanske agresije ostao je u potpunoj senci i zaboravu..
Vitez, mali gradić u Lašvanskoj dolini, ostao je u bliskoj prošlosti upamćen po stravičnim zločinima muslimanske vojske nad hrvatskim stanovništvom. Tokom agresije zločinačke tzv. Armije BiH u Vitezu je ubijeno 653 Hrvata, od čega 35 dece. Ipak, pored Hrvata u ovom malom gradu masovno su stradali i Srbi.
Prema popisu stanovništva iz 1991. u Vitezu je živelo blizu 2000 Srba, a danas ih u čitavoj opštini ima jedva tri stotine. Neposredno nakon rata, u Vitezu je živelo svega 20 Srba jer su gotovo svi proterani ili poubijani. Do danas se na svoja vekovna ognjišta vratilo još oko 280 građana, mahom starije dobi. O zločinima nad srpskim stanovništvom vrlo se malo zna. O tome se ne pišu članci, ne postoje televizijske emisije, nema tv priloga.
Život u Vitezu postao je nesnošljiv i naročito težak početkom 1992. kada započinje rat. Idiličan suživot i međusobna tolerancija bivaju zamenjeni pogrdnim rečima i progonom Srba. Prilično loš položaj srpskog stanovništva dodatno je pogoršavala činjenica da su Srbi predstavljali značajnu manjinu u ovom gradiću. Bošnjaci započinju talas masovnog nasilja nad srpskim civilima, presreću ljude po ulici, tuku ih, maltretiraju, zlostavljaju...miniraju se kuće, lokali i društveni objekti u vlasništvu Srba. Te nesrećne 1992. i pravoslavne crkve i groblja bivaju oskrnavljeni, demolirani i uništene. Pripadnici zločinačke Armije BiH skrnave ikone, uništavaju svete knjige i pljačkaju crkvenu imovinu. Grobovi pokojni bivaju raskopani, spomen ploče razbijene, išarane...
Većina Srba biva brutalno proterana sa svojih ognjišta. Njihove kuće se pale i ruše, a imovina pljačka...malo preostalo stanovništvo traži spas kod komšija hrvatske nacionalnosti.Međutim, naredne 1993. i Hrvati postaju žrtve islamskih fundamentalista. Alahovi sledbenici se naoružavaju, penju se na okolna brda i vrše teror nad svojim dojučerašnjim komšijama. U tim napadima ubijeno je 35-oro dece. Jedan od nastrašnijih zločina dogodio se 10. juna 1993. kada su muslimanski zlikovci granatirali školsko igralište i tom prilikom ubili osmoro hrvatske dece od 9 do 17 godina, a još šestoro teško ranili. Bio je to strašan prizor koji je jasno pokazao da Alijini teroristi u svojim krvavim pohodima ne štede baš nikoga. U besomučnom granatiranju snajperskom terorisanju Viteza život je izgubilo 700 građana svih nacionalnosti. Muslimanski zlikovci nisu poštedeli život ni četvoromesečne bebe koja je brutalno ubijena početkom septembra 1993.
Srpski civili su presretani na ulicama, odvođeni sa radnih mesta, kidnapovani iz svojih kuća a potom odvođeni u muslimanske logore gde su zatvarani, prebijani, zlostavljani i mučeni.
Nekadašnja srpska sela Tolovići i Ljubić danas su u potpunosti postala bošnjačka a svo srpsko stanovništvo je proterano i pobijeno, sve kuće i društveni objekti su popaljeni i skoro da ne postoje nikakvi tragovi da su ovde nekad stanovali Srbi.
Isto je i sa selima Bila, Divjak, Zaselje, Rijeka, Nadioci, Kruščica odakle je celokupno srpsko stanovništvo prognano i proterano. Najveći broj Srba danas živi u gradskom naselju Viteza (koje je tokom rata bilo pod kontrolom HVO) i oni odavde nisu bili proterivani.
- Srba u Vitezu gotovo i da nema, ono malo što se vratilo su stariji ljudi koji su došli da provedu ovdje posljednje dane života...inače se omladina ne vraća, to je sve po bijelom svijetu ili po Republici Srpskoj ali ih nema po Vitezu. Teško je bilo biti Srbin za vrijeme rata, svaki dan su padale granate sa muslimanske strane. Sa Hrvatima smo uvijek lijepo živjeli, čuvali su nas i tada a i danas nam pomažu a sa muslimanske granate su dolazile granate, snajperi, bilo je strašno. Ne znam zašto su nas protjerivali, mi sa njima ovdje nismo ni ratovali. Eto crkva je pusta, nema nikoga...danas se teško živi, nema rata ali nema ni posla.. - ispričala je jedna meštanka srpske nacionalnosti koja živi u Vitezu.
Na području Viteza je postojalo nekoliko logora gde su zatvarani srpski i hrvatski civili a jedan od najzloglasnijih je onaj u selu Kruščica. Muslimanski vojnici su se danonoćno iživljavali nad zarobljenim civilima, tukli ih i zlostavljali a od torture nisu bili pošteđeni ni žene, ni starci. Sud BiH osudio je četvoricu bivših pripadnika Armije RBiH na ukupno 27 godina zatvora zbog zločina nad hrvatskim civilima zatvorenim u mjestu Kruščica kod Viteza 1993. godine.
Jedan od stravičnih zločina dogodio se 9. januara 1994. u viteškom naselju Buhine Kuće kada je muslimanska vojska masakrirala 32 civila.Najmlađa žrtva bio je dečak Danijel Grbavac, star godinu ipo dana koji je masakriran sa majkom. Ubijen je veći broj žena i staraca a gotovo sve žrtve su zverski masakrirane. Srpkinja Novka Krivak je tom prilikom zverski mučena pa likvidirana na kućnom pragu a Dragici Petrović (36), devojci srpske nacionalnosti, inače duševnoj bolesnici, muslimanski zlikovci nisu dozvolili da je majka i sestra povedu sa sobom, već su je ostavili u kući da bi je nakon dva dana ubili. Njeno tijelo je izvučeno nakon tridesetak dana. Muslimanski zločinci su je zlostavljali, mučili a potom usmrtili udarcima ciglom o glavu.
Njen rođak Draženko Petrović, star 34 godine, nađen je ispod terase gde je ubijena i Dragica. Nije bio naoružan niti obučen u vojnu odoru.
Vitez, mali gradić u Lašvanskoj dolini, ostao je u bliskoj prošlosti upamćen po stravičnim zločinima muslimanske vojske nad hrvatskim stanovništvom. Tokom agresije zločinačke tzv. Armije BiH u Vitezu je ubijeno 653 Hrvata, od čega 35 dece. Ipak, pored Hrvata u ovom malom gradu masovno su stradali i Srbi.
Prema popisu stanovništva iz 1991. u Vitezu je živelo blizu 2000 Srba, a danas ih u čitavoj opštini ima jedva tri stotine. Neposredno nakon rata, u Vitezu je živelo svega 20 Srba jer su gotovo svi proterani ili poubijani. Do danas se na svoja vekovna ognjišta vratilo još oko 280 građana, mahom starije dobi. O zločinima nad srpskim stanovništvom vrlo se malo zna. O tome se ne pišu članci, ne postoje televizijske emisije, nema tv priloga.
Život u Vitezu postao je nesnošljiv i naročito težak početkom 1992. kada započinje rat. Idiličan suživot i međusobna tolerancija bivaju zamenjeni pogrdnim rečima i progonom Srba. Prilično loš položaj srpskog stanovništva dodatno je pogoršavala činjenica da su Srbi predstavljali značajnu manjinu u ovom gradiću. Bošnjaci započinju talas masovnog nasilja nad srpskim civilima, presreću ljude po ulici, tuku ih, maltretiraju, zlostavljaju...miniraju se kuće, lokali i društveni objekti u vlasništvu Srba. Te nesrećne 1992. i pravoslavne crkve i groblja bivaju oskrnavljeni, demolirani i uništene. Pripadnici zločinačke Armije BiH skrnave ikone, uništavaju svete knjige i pljačkaju crkvenu imovinu. Grobovi pokojni bivaju raskopani, spomen ploče razbijene, išarane...
Većina Srba biva brutalno proterana sa svojih ognjišta. Njihove kuće se pale i ruše, a imovina pljačka...malo preostalo stanovništvo traži spas kod komšija hrvatske nacionalnosti.Međutim, naredne 1993. i Hrvati postaju žrtve islamskih fundamentalista. Alahovi sledbenici se naoružavaju, penju se na okolna brda i vrše teror nad svojim dojučerašnjim komšijama. U tim napadima ubijeno je 35-oro dece. Jedan od nastrašnijih zločina dogodio se 10. juna 1993. kada su muslimanski zlikovci granatirali školsko igralište i tom prilikom ubili osmoro hrvatske dece od 9 do 17 godina, a još šestoro teško ranili. Bio je to strašan prizor koji je jasno pokazao da Alijini teroristi u svojim krvavim pohodima ne štede baš nikoga. U besomučnom granatiranju snajperskom terorisanju Viteza život je izgubilo 700 građana svih nacionalnosti. Muslimanski zlikovci nisu poštedeli život ni četvoromesečne bebe koja je brutalno ubijena početkom septembra 1993.
Srpski civili su presretani na ulicama, odvođeni sa radnih mesta, kidnapovani iz svojih kuća a potom odvođeni u muslimanske logore gde su zatvarani, prebijani, zlostavljani i mučeni.
Nekadašnja srpska sela Tolovići i Ljubić danas su u potpunosti postala bošnjačka a svo srpsko stanovništvo je proterano i pobijeno, sve kuće i društveni objekti su popaljeni i skoro da ne postoje nikakvi tragovi da su ovde nekad stanovali Srbi.
Isto je i sa selima Bila, Divjak, Zaselje, Rijeka, Nadioci, Kruščica odakle je celokupno srpsko stanovništvo prognano i proterano. Najveći broj Srba danas živi u gradskom naselju Viteza (koje je tokom rata bilo pod kontrolom HVO) i oni odavde nisu bili proterivani.
- Srba u Vitezu gotovo i da nema, ono malo što se vratilo su stariji ljudi koji su došli da provedu ovdje posljednje dane života...inače se omladina ne vraća, to je sve po bijelom svijetu ili po Republici Srpskoj ali ih nema po Vitezu. Teško je bilo biti Srbin za vrijeme rata, svaki dan su padale granate sa muslimanske strane. Sa Hrvatima smo uvijek lijepo živjeli, čuvali su nas i tada a i danas nam pomažu a sa muslimanske granate su dolazile granate, snajperi, bilo je strašno. Ne znam zašto su nas protjerivali, mi sa njima ovdje nismo ni ratovali. Eto crkva je pusta, nema nikoga...danas se teško živi, nema rata ali nema ni posla.. - ispričala je jedna meštanka srpske nacionalnosti koja živi u Vitezu.
Na području Viteza je postojalo nekoliko logora gde su zatvarani srpski i hrvatski civili a jedan od najzloglasnijih je onaj u selu Kruščica. Muslimanski vojnici su se danonoćno iživljavali nad zarobljenim civilima, tukli ih i zlostavljali a od torture nisu bili pošteđeni ni žene, ni starci. Sud BiH osudio je četvoricu bivših pripadnika Armije RBiH na ukupno 27 godina zatvora zbog zločina nad hrvatskim civilima zatvorenim u mjestu Kruščica kod Viteza 1993. godine.
Jedan od stravičnih zločina dogodio se 9. januara 1994. u viteškom naselju Buhine Kuće kada je muslimanska vojska masakrirala 32 civila.Najmlađa žrtva bio je dečak Danijel Grbavac, star godinu ipo dana koji je masakriran sa majkom. Ubijen je veći broj žena i staraca a gotovo sve žrtve su zverski masakrirane. Srpkinja Novka Krivak je tom prilikom zverski mučena pa likvidirana na kućnom pragu a Dragici Petrović (36), devojci srpske nacionalnosti, inače duševnoj bolesnici, muslimanski zlikovci nisu dozvolili da je majka i sestra povedu sa sobom, već su je ostavili u kući da bi je nakon dva dana ubili. Njeno tijelo je izvučeno nakon tridesetak dana. Muslimanski zločinci su je zlostavljali, mučili a potom usmrtili udarcima ciglom o glavu.
Njen rođak Draženko Petrović, star 34 godine, nađen je ispod terase gde je ubijena i Dragica. Nije bio naoružan niti obučen u vojnu odoru.
25. decembra 1993. muslimanski zločinci su na svirep i okrutan način masakrirali sedmoro meštana Viteza: Ljubana Alilovića, Antu Ančića, Marinka Šafradina i nedužne civile: Nikolu Botića (55), Branku Matić (18), Marijanu Pešu (20) i Ankicu Pešu (19). Svi su zverski pobijeni u napadu muslimanskih agresora a za ove zločine do danas niko nije odgovarao.
Za progon srpskog stanovništva iz Viteza, za masovna ubistva, zatvaranje u logore, zlostavljanja kao i spaljivanje sela i društvenih i kulturnih objekata do danas niko nije osuđen niti procesuiran.
Коментари
Постави коментар